نهادینه سازی نقش آموزشی پرستاران بر اساس مدل دمینگ ( pdca

مقدمه : ایفای ضعیف نقش آموزشی پرستاران،  رایج ترین منبع شکایات بیماران  است ، از این رو در سیستم های بهداشتی و درمانی جهت برنامه ریزی  و نهادینه سازی نقش آموزشی پرستاران باید از مدل های مدیریتی مناسب  و پویا که هم راستا با چرخه ممیزی بالینی است ، استفاده گردد.  هدف: نهادینه سازی نقش آموزشی پرستاران به روش چرخه مدیریتی  دمینگ (pdca) مبتنی بر سنجش رضایت بیماران است. روش اجرا: این مطالعه اقدام پژوهی یک ساله (1393-1392) بوده و  بر اساس مدل دمینگ  با همکاری دانشکده پرستاری بجنورد  و دو بیمارستان آموزشی به اجرا در آمده است. در ابتدا محققین بر اساس تکنیک (5whys) مشکلات آموزش به بیمار را شناسایی نمودند،  سپس مراحل برنامه ریزی و حل مشکل بر اساس اصول  pdca برای بهبود آغازشد.  در این مدل برای ارزیابی از فرم ها و ابزار (سنجش رضایت، تعیین موانع، تعیین سطح خوانایی با فرمولsmog  و pemat  ) استفاده گردید. طی پژوهش ارزیابی رضایت بیماران از آموزش های ارائه شده در 5 مرحله، موانع آموزش به بیماراز دیدگاه پرستاران و دانشجویان در دو مرحله وتعیین سطح سواد 500 بیمار بستری قبل از تغییر  و تعیین سطح خوانایی آنها در پمفلت های آموزشی قبل وبعد از تغییرانجام شد. در گام بعدی تغییرات بر اساس شناسایی موانع اجرا شد. پس ازبرنامه ریزی ، تنظیم تغییر و اجراء مجددا بررسی سطح رضایت بیماران در 5 نوبت که هر کدام شامل 200 بیمار بود انجام گردید. برای تجزیه تحلیل داده ها از نرم افزار spss  20  و آزمون های آماری anova  و  t-test استفاده شد. یافته ها: از دیدگاه پرستاران ومدیران کمبود آگاهی در زمینه اصول آموزش به بیمارو از دیدگاه دانشجویان  بالا بودن  سطح محتوی پمفلتها  های آموزش به بیمار مهم ترین موانع بودند. میانگین سطح سواد 500 بیمار (34/4 ±72/6) بدست آمد . سطح خوانایی پمفلت ها قبل وبعد از اصلاح سازی طبق شاخص smogوpemat  تفاوت قابل توجهی کرد که طبق آزمون تی زوجی با (p<0/05) معنا داربود. میانگین سطح رضایت مندی بیماران در رابطه با آموزش به بیمار در طی 5 مرحله به ترتیب (2±33/10 )  ، ( 25/3±52/11)  ، ( 41 /4±11/14  ) ، ( 78/3±59/16 ) و (1/4±94/16) بود که آزمون anova با (05/0p< )  بهبود را نشان داد. نتیجه گیری: استفاده از مدل دمینگ وایجاد تغییر در محیط آموزش بالینی به مدیران آموزش و بالینی پرستاری پیشنهاد میگردد زیرا که اثر مستقیمی بر آموزش دانشجویان  و آمادگی  آنها بر پذیرش نقش آموزشی در آینده دارد  و محیط های آموزشی هم  توانمند شده سبب پیشرفت و شایستگی در اعضای هیات علمی ، پرسنل بیمارستان و از همه مهم تر تاثیر بسیار زیادی بر افزایش رضایت آنان خواهد داشت.